*Crítica en castellano al final del presente texto (en "mostrar").
Comeza o filme, con intelixente inxenuidade, centrando a nosa atención nun rapaciño despreocupado que se dirixe á súa casa co pan. Cedo, a esta inocente vítima, preséntaselle un conflito que o agarrota e ao que antes ou despois deberá de facer fronte: como evadir un can pouco amigable cruzado na súa ruta. O certo é que, polo seu modo de estar plantexado, é inevitable empatizar co malpocado cativo e sentir, pola contra, certa xenreira para co cuadrúpede cabrón que o obstaculiza.
Despois de ver como se esfumaban outras posibles vías coas que sortear ao animal, o neno lánzase cara o inevitable. Nun comezo non é ben recibido polo "malas pulgas", pero dá un anaco de pan a este que non só consegue aplacalo (algo pretendido polo neno pra superar o encordio) senón amansalo de tal xeito que, agora, vemos que a súa ferocidade debíase a súa falla de alimento mais que a unha inherente violencia do becho.
A partires deste intre o cadelo pasa a ser nova vítima e protagonista central do relato. En actitude xoguetona, pero sen esquecer o sustento, segue ao rapaz ata a súa casa (quizáis esperanzado ante un futuro mellor: atopar un teito). Abre a porta a nai do pequecho, mira reprobadoramente a este pola súa tardanza e, seguidamente, observa ao cerrulo de xeito fugaz pra sentenzar, cun desairado portazo, que aquela casa non será pra el.
Remata a historia co animal na rúa, sen teito nin alimento. Ben é certo que, asomando ao final da estreita e inclinada calella, un novo raparigo aparece cun pan baixo o brazo como querendo brindarlle unha nova oportunidade de seguir na loita disto chamado vida.
Kiarostami non pretendía facer do cánido un antagonista polo que sentir xenreira, senón outro personaxe polo que sentírmonos preocupados unha vez comprendido que o can tamén intentaba resolver o similar, pero máis apremante, conflito que se lle plantexaba: o da supervivencia.
Non era, polo tanto, peor que o mociño.
Potenciado por un estilo realista, a ollada de Kiarostami sobre o que o rodea non é especialmente amable; porén tampouco diría que esta é rotundamente pesimista. Máis ben parece desprender un enorme e vitalista humanismo que nos alenta a non desfalecer.
A curta, sen diálogos, válese na súa meirande parte do son ambiente pra afianzar dito realismo.
Secasí, hai momentos puntuais nos que certas músicas irrumpen pra realzar e facer compaña ao que nas imaxes sucede (isto confírelle ao conxunto certo ton cómico de agradecer):
unha versión instrumental do Od-La-Di Ob-La-Da, The Beatles, serve como acompañamento desenfadado a un inicio no que un desprazamento lateral da cámara pretende aportar unha sensación de contínua viveza ás rúas polas que transita un rapaz alleo ao que se lle aveciña. Sensación de viveza buscada pra contrastar co solitario, silencioso e "aterrador" estatismo posterior do ambiente e da própia cámara. Unha peza de jazz, música esta á que sempre é complicado de prever, case como se non resultase de fiar, acompaña a un home do que o crío se quere valer, pra, indo tras del, pasar sen ser agredido polo can. Pero o home toma outra dirección e con el vanse as esperanzas mentres a música jazz tamén se alonxa paseniño no horizonte (momento xenial). finalmente outra musiquiña graciosa xurde cando o cuzo acompaña alegremente ao meniño simbolizando o fin da tensión entre ambos.
Tamén de salientar é o emprego dos espazos nunhas ruíñas claustrofóbicas (estreitas e de muros altos), que máis se asemellan a unha ratoeira (na que rodear ao perigo semella imposible), que a outra cousa.
Cine de autor delicado, sinxelo e, ao mesmo tempo, un grande exemplo de como contar unha historia en imaxes.
CRÍTICA EN CASTELLANO:
La película comienza, con inteligente ingenuidad, centrando nuestra atención en un niño despreocupado que se dirige a su casa con el pan. Pronto, a esta inocente víctima, se le presenta un conflicto que lo agarrota y al que antes o después deberá de hacer frente: cómo evadir a un perro poco amigable interpuesto en su camino (lo cierto es que, por su modo de estar planteado, es inevitable empatizar con el pequeño y sentir, por el contrario, cierto odio para con el chucho cabrón que lo obstaculiza).
Después de ver cómo se esfumaban otras posibles vías con las que sortear al animal, el niño se lanza cara lo inevitable. En principio no es bien recibido por el "malas pulgas", pero da un pedazo de pan a éste que no solo consigue aplacarlo (algo pretendido por el crío para superar el incordio) sino amansarlo de tal manera que, ahora, vemos que su ferocidad se debía a su falta de alimento. A partir de este momento el cuadrúpedo pasa a ser la nueva víctima y protagonista central del relato. El cánido, en actitud juguetona, pero sin olvidar el sustento, sigue al muchacho hasta su casa (quizá esperanzado ante un futuro mejor: encontrar un techo). Abre la puerta la madre del pequeño, mira reprobadoramente a éste por su tardanza y, seguidamente, observa al perro de manera fugaz para sentenciar, con un desairado portazo, que aquella casa no será para el.
Termina la historia con el perro en la calle, sin techo ni alimento. Bien es cierto que, asomando al final de la estrecha e inclinada callejuela, un nuevo mozalbete aparece con un pan bajo el brazo como queriendo brindarle una nueva oportunidad de seguir en la lucha de esto llamado vida.
Kiarostami no pretendía, por tanto, hacer del cánido un antagonista odiable, sino otro personaje por el que sentirnos preocupados una vez comprendido que el perro también intentaba resolver el similar, pero más acuciante, conflicto que se le planteaba: el de la supervivencia.
No era pues peor que el muchacho.
Potenciado por un estilo realista, la mirada de Kiarostami sobre lo que lo rodea no es especialmente amable; sin embargo, tampoco diría que ésta es rotundamente pesimista. Más bien parece desprender un enorme y vitalista humanismo que nos alenta a no desfallecer.
El corto, sin diálogos, se vale en su mayor parte del tiempo del sonido ambiente para afianzar dicho realismo; de todos modos, hay momentos puntuales en los que ciertas músicas irrumpen para realzar y hacer compañía a lo que sucede en imágenes (esto le confiere al conjunto cierto tono cómico de agradecer): una versión instrumental del Od-La-Di Ob-La-Da (The Beatles) sirve como acompañamiento desenfadado a un inicio en el que un desplazamiento lateral de cámara pretende aportar una sensación de continua viveza a las calles por las que transita un muchacho ajeno a lo que se le avecina (sensación de viveza buscada para contrastar con el solitario, silencioso y “aterrador” estatismo posterior del ambiente); una pieza de jazz (música ésta a la que siempre es complicado de preveer, casi como si no resultara de fiar –y aquí parece querer emplearse de dicho modo) acompaña a un hombre del que el crío se quiere valer, para, yendo detrás suyo, pasar sin ser agredido por el perro. Pero el hombre toma otra dirección y con él se van las esperanzas mientras la música jazz también se aleja poco a poco en el horizonte (momento genial); finalmente otra musiquita graciosa surge cuando el perro acompaña alegremente al crío simbolizando el fin de la tensión entre ambos.
También destacable es el empleo de los espacios en las callejuelas claustrofóbicas en las que se centra la acción (estrechas y de muros altos), que más se asemejan a una ratonera (en la que rodear el peligro resulta imposible), que a otra cosa.
Cine de autor delicado, sencillo y, al mismo tiempo, un gran ejemplo sobre cómo contar una historia en imágenes.