*Crítica en castellano al final del presente texto (en "mostrar").
Gústanme os videoxogos, pero recoñezo que unha película documental sobre a recreativa clásica de Donkey Kong era algo que non levantaba especial paixón en min. Acheguéime a ela con escepticismo. Porén, cedo descubrín que isto era case que un pretexto pra narrar, a base dunha épica bastante cachonda, a rivalidade entre Steve Wiebe (bondadoso e humilde profesor e pai de familia) e Billy Mitchell (desapiadado empresario): o ben e o mal.
Ámbolos dous protagonistas están unidos na necesidade de obter a meirande puntuación no xogo do macaco; honra que, até a data de filmación do documental, posúe Billy de xeito máis ou menos acomodado. Ese e outros récords mundiais, en diferentes videoxogos clásicos, son atesourados por un Billy Mitchell xa recoñecido tamén por ser a cabeza visible dunha cadea de restaurantes e prebes picantes (éxito colleitado grazas á súa fama coma xogador). É o perfecto triunfador: el personifica como ninguén o ideal capitalista do soño americano, e dende logo o “bo” de Billy non quere apearse de dito estatus (por ter, ten ata unha muller siliconada).
Os anhelos de Steve por conseguir o récord, pola contra, condúcense por outros derroteiros (aínda que finalmente sexan tamén moi yu-es-ei): pra el, que toda a súa vida estivo marcada polo querer e non poder, o lograr a máxima puntuación equivaldría a demostrarse a si mesmo, á súa familia e ao resto do mundo, que non fracasou en todo aquilo que intentou. Pero o melenudo cabelo Pantene de Billy (rasgo físico que acrecenta a súa maldade; non me preguntedes por que), non llo porá doado. E é que o nome que este se foi forxando, a costa dunha deshumanizada ambición (e endiañada perícia aos mandos das respectivas recreativas, todo hai que dicilo), convertérono nalguén que non dubidará en empregar tódalas argucias á súa disposición pra arredar a Wiebe da vitoria.
Seth Gordon afástase con intelixencia do rigor documental e opta por unha manipulación maniquea de bos contra malos (ollo!, que a realidade destes tipos non debe de ser tan diferente a como é contada):
Intentando establecer unha analoxía entre a película que nos ocupa e os spaghetti western (o “a fistful of quarters” -por un puñado de moedas- pretende ser un guiño ao filme de Leone "A fistful of dollars" -por un puñado de dólares), poderíamos dicir que Billy Mitchell é o líder duns bandidos dispostos a morrer por el nun pobo onde a xente vive amedrentada baixo o seu reinado. Mentres, un vello sheriff (Walter Day, árbitro de videoxogos profesional: si, hai árbitros de videoxogos profesionais) xa non é quen de poñer orde. Steve Wiebe, coma Gary Cooper, está só ante o perigo, pero non dubidará en percorrer os centos de quilómetros que hai da súa casa ata Twin Galaxies (feudo de Mitchell) pra demostrar en vivo e directo que é quen de conseguir o récord e gañar o duelo persoal.
É o mesmo, porque esta rivalidade xa non pode ser superada e ficará coma mítica por sempre xamais, pero é de xustiza dicir que anos despoiso asiático Hank Chien batería o récord que o propio Steve lle quitara a Mitchell.
CRÍTICA EN CASTELLANO:
Me gustan los videojuegos, pero reconozco que una película documental sobre la recreativa clásica de Donkey Kong era algo que no levantaba especial pasión en mí. Me acerqué a ella con esceptitud. Pero pronto descubrimos que esto es casi un pretexto para narrar, a base de una épica bastante cachonda, la rivalidad entre Steve Wiebe (bondadoso y humilde profesor y padre de familia) y Billy Mitchell (despiadado empresario): el bien y el mal.
A ambos protagonistas los une la necesidad de obtener la mayor puntuación en el juego del macaco; honor que, hasta la fecha de filmación del documental, posúe Billy de manera más o menos acomodada. Ése y otros récords mundiales, en diferentes videojuegos clásicos, son atesorados por un Billy Mitchell ya reconocido también por ser la cabeza visible de una cadena de restaurantes y salsas picantes (éxito cosechado gracias a su fama como jugador). Es el perfecto triunfador: él personifica como nadie el ideal capitalista del sueño americano, y desde luego el "bueno" de Billy no quiere apearse de dicho estatus (por tener, tiene hasta una mujer siliconada).
Los anhelos de Steve por conseguir el récord, por el contrario, sse conducen por otros derroteros (aunque finalmente sean también muy yu-es-ei): para él, que toda su vida a estado marcada por el querer y no poder, el ser el mejor en algo (logrando la máxima puntuación) equivaldría a demostrarse a sí mismo, a su familia y al resto del mundo, que no fracasó en todo aquello que intentó. Pero el melenudo pelo Pantene de Billy (rasgo físico que acrecenta su maldad; no me preguntéis por qué) no se lo pondrá fácil. Y es que el nombre que éste se ha ido forjando, a costa de una deshumanizada ambición (y endiablada perícia a los mandos de las respectivas recreativas, todo hay que decirlo), lo han convertido en alquien que no dudará en emplear todas las argucias a su dispocición para alejar a Wiebe de la victoria
Seth gordon esquiva con inteligencia el rigor documental y opta por una manipulación maniquea de buenos contra malos (¡ojo!, que la realidad de estos tipos no debe de ser tan diferente a cómo es contada):
Intentando establecer una analogía entre la película que nos ocupa y los spaghetti western (el "a fistful of quarters" -por un puñado de monedas- pretende ser un guiño a la película de Leone "A fistful of dollars" -por un puñado de dólares), podríamos decir que Billy Mitchell es el líder de unos bandidos dispuestos a morir por él en un pueblo donde la gente vive amedrentada bajo su reinado. Mientras, un viejo sheriff (Walter Day, árbitro profesional de videojuegos -sí, hay árbitros profesionales de videojuegos) lla no es quien de poner orden y hacer respetar la ley. Steve Wiebe, como Gary Cooper está solo ante el peligro, pero no dudará en recorrer los cientos de quilómetros que separan su casa de Twin Galaxies (feudo de Mitchell y del resto de compinches) para demostrar en vivo y directo que es capaz de conseguir el récord y ganar el duelo particular con su archienemigo.
Es lo mismo, porque esta rivalidad ya no puede ser superada y se mantendrá como mítica por siempre jamás, pero es de justicia decir que años después el asiático Hank Chien batería el récord que el propio Steve le quitara a Mitchell.