*Crítica en castellano al final del presente texto (en "mostrar").
Ópera prima, e único filme ata o momento, de Dan Gilroy como director; alguén ao que xa coñecía polos seus guións sen saber que eran seus (exercendo aquí tamén como tal): Apostando ao límite (2005); The fall: O soño de Alexandría (2006) ou O legado de Bourne (realizada polo seu irmán, Tony Gilroy, en 2012). Lou Bloom, un lobo solitario sen aparentes vínculos afectivos con ninguén, ante a dificultade pra atopar un traballo honrado nun tempo difícil coma o actual, ou iso entendemos, gáñase a vida, se é necesario, roubando.
O seu deambular pola cidade en busca de alternativas levarao, casualmente, a ollar un novo e proveitoso xeito de subsistencia: filmar en primicia truculentos accidentes de tráfico, roubos ou crimes que logo vender ás cadeas de televisión pra os seus noticiarios. Especialmente, por ser o demandado por ditas canles, aqueles acontecidos en barrios de "xente ben" a mans de persoas de inferior condición social; algo susceptible de producir, alén dun pretendido morbo, un alarmismo entre o cidadán medio e a súa suposta tranquilidade atentada. Comeza entón a xestarse unha sátira desapiadada, de inquedante atmosfera, sobre a falla de moral dos medios de comunicación por alcanzar cotas de pantalla elevadas; sobre o propio sistema e como este lexitima, a tódolos niveis, o "todo vale" pra medrar social e economicamente; sobre unha sociedade enxendradora de tolos desnortados e enfermos que, embebedados por individualistas soños americanos de ambición desmedida, traspasan a fronteira do razoable.
Un deses tolos, interpretado maxistralmente por un Jake Gyllenhaal que xoguetea coa sobreactuación, aínda que sen chegar a incurrir nela, o xa mentado Bloom, camiña polo mundo cun sorriso de pega, que non logra agochar de todo o nerviosismo desquiciado dunha mirada terrorífica, mentres declama a todo aquel que atopa, a modo de receita xustificadora do éxito, unha sucesión de deshumanizadas medidas empresariais pra triunfar.
Bloom, patética e monstruosa caricatura filla da depravación do sistema capitalista, vén sendo, no fondo, unha vítima. Por suposto que el, coma indivíduo, ten gran parte de responsabilidade nos seus actos, pero o que aquí se pretende, ao meu entender, é unha crítica sistémica; unha na que poñer de manifesto, a través dun de moitos dos tipos que poderían verse en tal situación, que a responsabilidade primeira nace no sistema e no seu xeito de inculcar valores pouco ou nada empáticos co entorno e coas persoas que nel habitan.
Finalmente, tanto Lou Bloom, como a súa homóloga feminina no filme, Nina (estupenda tamén unha Rene Russo trepadora e desquiciada), manteranse na crista da onda. Preocupante, supoño...
CRÍTICA EN CASTELLANO:
Ópera prima y único film hasta el momento de Dan Gilroy como director; alguien al que ya conocía por sus guiones sin saber que eran suyos (ejerciendo aquí también como tal): Apostando al límite (2005); The Fall: El sueño de Alexandría (2006) o El legado de Bourne (realizada por su hermano, Tony Gilroy, en 2012).
Nightcrawler nos presenta a Lou Bloom, un lobo solitario sin aparentes vínculos afectivos con nadie, que, ante la dificultad para conseguir un trabajo honrado en un tiempo difícil como el actual, o eso entendemos, se gana la vida, si es necesario, robando. En su deambular por la ciudad en busca de alternativas lo llevará, casualmente, a visionar una nueva y provechosa forma de ganarse la vida: grabar en primicia accidentes de tráfico, robos o incluso crímenes que luego vender a cadenas de televisión para sus noticiarios. Especialmente, por ser lo demandado por dichas cadenas, aquellos acontecidos en barrios de "gente bien" a manos de personas de inferior condición social; algo susceptible de producir, además del pretendido morbo, un alarmismo entre el ciudadano medio y su supuesta tranquilidad atentada.
Empieza entonces la gestación de una sátira despiadada, de inquietante atmósfera, sobre la falta de moral de los medios de comunicación por conseguir elevadas cotas de pantalla; sobre el propio sistema y cómo éste legitima el “todo vale” para medrar económica y socialmente: el engendrador de un sociedad de locos desnortados y enfermos que, embebidos por individualistas sueños americanos de ambición desmedida, traspasan la frontera de lo razonable.
Unos de esos locos, interpretado magistralmente por un Jake Gyllenhaal que coquetea con la sobreactuación, aunque sin llegar nunca a incurrir en ella, el ya mentado Bloom, camina por el mundo con una sonrisa postiza, que no logra esconder del todo el nerviosismo desquiciado de una mirada terrorífica, mientras recita a todo aquel que encuentra, a modo de receta justificatoria del éxito, una retahíla de deshumanizadas medidas empresariales para triunfar.
Bloom, patética y monstruosa caricatura gestada en la depravación del sistema capitalista es, en el fondo, una víctima. Por supuesto él, como indivíduo, tiene gran parte de responsabilidad en sus actos, pero lo que aquí se pretende, a mi entender, es una crítica más general y sistémica; una en la que poner de manifiesto, a través de uno de los muchos tipos que podrían verse en dicha situación, que la responsabilidad primigénia nace en el sistema y en su modo de inculcar valores poco o nada empáticos con el entorno y las personas que en él habitan.
Finalmente, tanto Bloom, como su homóloga femenina en el filme, Nina (estupenda Rene Ruso en su papel de trepadora sin escrúpulos), se mantendrán en la cresta de la ola. Preocupante, supongo.