18. A ILLA MÍNIMA / LA ISLA MÍNIMA (Alberto Rodríguez, 2014)



*Crítica en castellano al final del presente texto (en "mostrar").

A Illa mínima vén resultar case que unha intriga de inspiración sureña; e non estou a referirme de xeito obvio ás marismas do Guadalquivir ubicadas xeograficamente ao sur de España, onde se desenrola a acción do thriller, senón á Norteamérica sureña: aquela alonxada de todo e na que paisaxe e climatoloxía rematan por erixirse nos perfectos cómplices dos máis terribles e misteriosos segredos que en dito aillamento poidan sucederse (a fotografía de Catalán coido que xoga moi ben co sobrecolledor desta marxinalidade e os seus espazos, advertíndonolo xa nas tan fermosas como agoirentas panorámicas aéreas do comezo).

Unha mística especial que semella inzalo todo, incluído ao receoso e curtido paisano que olla, con temerosa desconfianza, ao estraño que anda a cheirar na súa realidade. Se cadra non exista só simple desconfianza, senón tamén certo desprezo, vestido de orgullo, por considerar a dito estraño a representación dunha sociedade que vai tempo que os deixou á súa sorte e que só parece lembralos cando algún suceso inesperado así o demanda.

Pois algo (bastante) de todo isto vexo no realizado por Alberto Rodríguez (7 virxes, 2005), polo que non penso arriscado establecer paralelismos entre a España escura que nos ocupa, neste caso a consecuente do franquismo, e a USA profunda retratada tantas veces no cine ao longo da súa non menos escura historia.


Mentres desfrutaba do seu visionado viñéronseme á cachola exemplos de filmes que, entroncando co anterior, coido oportuno nomear pra dar senso a unha crítica, xa dende un comezo, referencial:
 
- Arde Mississippi e a máis vixente serie, xa comparada a cotío co filme do que estou a falar, True Detective. Ámbalas dúas protagonizadas por parellas masculinas de detectives ideolóxicamente contrapostos no seu proceder, pero destinados a entenderse pra levar a cabo as súas pescudas. Algo semellante ocorre aquí co binomio Arévalo/Gutierrez, sendo o primeiro alguén con teóricos principios e un talante máis progresista (a España que comeza a saír da ditadura), e o outro un reaccionario con moi malas pulgas (representando á España máis intransixente e violenta que, paseniño, principia a ser mal vista; inda que nunca rematou por selo de xeito verdadeiro).

- A matanza de Texas, que, sendo a referencia menos semellante, si gardaría relación con aquilo do receo do aldeán a relacionarse con esoutros alleos á súa realidade. Cousa que tamén podería exemplificar con outras destas propostas sureñas, mais prefiro facelo cun filme dun carácter tan extremo e onde esa xenreira entre o progreso e a introspección do rural é tan acusada.


Alén desa reticencia natural dos habitantes por, dalgún xeito, querer preservar dita marxinalidade a través do mutismo, na española habería que sumar o feito do medo a represalias por parte dos caciques que manexan os latifundios (volvendo con Arde Mississippi, dicir que o medo a represalias alí corría a conta do KKK).

Exemplos, os anteriores, dese máxico sur profundo; ese ao que nos retrotraen as fantásticas fotografía e atmosfera da española. 

- Ou Zodiac e Fargo, xa por cuestións alleas ao propio sur estadounidense. Onde Zodiac parece ter prestado o mellor da súa estética setenteira e da súa investigación sosegada á española (inda que a de Fincher, o mellor filme realizado por este, resulta máis rica e destacada no que a investigación se refire). Incluso atopo tamén similitudes cunha personaxe que naquela interpretaba Robert Downey Jr. e nesta Manolo Solo.


- E Fargo, que ademais de parecerse no tratamento climatolóxico, por saber dotar a unhas localizacións de peso dramático a través das distancias abertas (os Coen tamén farían isto moi ben en Non é país pra vellos), lembroume á española, máis puntualmente, nesa fabulosa persecución nocturna no medio de ningures e onde a única referencia visual da situación do fugado son as súas luces de posición. Luces que de súpeto desaparecerán: en Fargo porque o fugado saíase da estrada; e na realizada por Rodríguez porque o perseguido toma un inesperado atallo que nos fai perder a sua pista. En ámbalas dúas espectacularmente rodado e dunha máis que destacada tensión.

Seica alguén podería crer que me estou a referir á  A illa mínima como unha sorte de refrito doutras. Nada máis lonxe da realidade: comparala con traballos tan bos (exceptuando a asinada por Tobe Hooper, dun insano que non é pra min, nesa desapiadada vinganza pailá dos repudiados polo progreso) é só un xeito de gabala.
 
Un filme moi ben facturado, interpretado (agás un Jesús Castro que, ao meu xuízo, non está á altura do resto) e cun fondo ben crítico que eleva e dota de profundidade, sen opacalo, a un thriller xa de por si tan potente.
 
CALIFICACIÓN:




CRÍTICA EN CASTELLANO:


 
NOITE NA CIDADE (NOCHE EN LA CIUDAD) ◄Design by Pocket, BlogBulk Blogger Templates